«Το σπαθί μου. Ειρήνη!»
«Ο ελληνικός βετερανικός εικοστός αιώνας».
- 2025.11.28
- ΕΕΥΕΔ
Στην Θεσσαλονίκη, στις 8 Νοεμβρίου, στην Λέσχη Αξιωματικών Φρουράς Θεσσαλονίκης, πραγματοποιήθηκε από τις εκδόσεις Παπαζήση η παρουσίαση του βιβλίου του συναδέλφου Αρχιάτρου Γεωργίου Λ. Σακαγιάννη με τον παραπάνω τίτλο. Μεταξύ άλλων το Βιβλίο προλόγησε το Μέλος μας Αναστάσιος Μάνθος, Ταξίαρχος Π.Α. ε.α. ιατρός, Ομότιμος καθηγητής Ιατρικής, πρώην Πρύτανης Α.Π.Θ. Ήδη αναρτήσαμε την παρουσίαση του κ. Μάνθου, μπορείτε να την διαβάσετε εδώ.
Στην Αθήνα το Βιβλίο παρουσιάστηκε στις 22 Νοεμβρίου στο χώρο του Πολεμικού Μουσείου Αθηνών, με συντονιστή τον Δημοσιογράφο κ. Πάρι Καρβουνόπουλο, Χαιρετισμό απηύθυναν οι :
- Δημήτριος Αλευρομάγειρος, Αντιστράτηγος ε.α., Επίτιμος Γενικός Επιθεωρητής Στρατού
- Λάμπρος Βαζαίος, Ταξίαρχος (ΥΙ) ε.α., επικουρος Καθηγητής Ουρολογίας.
- Ομιλητές οι κ.κ:
- Ιωάννης Μπαλτζώης Αντιστράτηγος ε.α., Πρόεδρος Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών
- Τάσος Σακελλαρόπουλος, Ιστορικός, Υπεύθυνος Ιστορικών Αρχείων Μουσείου Μπενάκη
- Νικόλαος Τόμπρας, Εκδότης, Μαθηματικός – Αναλυτής, Διαχειριστής Ιστοσελίδας Newbanking
- και ο συγγραφέας Γεώργιος Σακαγιάννης.
Η εκδήλωση είχε πολλή επιτυχία. Οι συμμετέχοντες έδειξαν ζωηρό ενδιαφέρον στην συζήτηση που επακολούθησε.
Σας παρουσιάζουμε τον “χαιρετισμό” του Ταξιάρχου ε.α και Μέλους της ΕΕΥΕΔ, κ. Λάμπρου Βαζαίου.
Καλημέρα …Νομίζω όμως πως πρέπει να συστηθώ!
Είμαι ο Λάμπρος Βαζαίος απόστρατος Στρ. Γιατρός, αυθεντικός Βετεράνος όπως ο αγαπητός Στρατηγός και καλός φίλος ο Δημ.Αλευρομάγειρος. Λέγοντας αυθεντικός θα ήθελα να διευκρινiσω πως ο Στρατηγός και εγώ έχουμε διανύσει όλη την διαδρομή του μονίμου αξιωματικού, από τα χρόνια της Σχολής την υπηρεσία στους διάφορους βαθμούς, την συμμετοχή, ή αν θέλετε την εμπλοκή μας, σε όλες τις περιπέτειες της χώρας πολιτικές και πολεμικές! Ανήκω στην παλαιότερη γενιά των Στρ.Γιατρών και έχω σήμερα την χαρά αλλά και την τιμή να μιλήσω για τον Συνάδελφο Γιώργο Σακαγιάννη και το βιβλίο του.
Ο Αρχίατρος Γιώργος Σακαγιάννης, ανήκει στην νέα γενιά των Στρ. Γιατρών. ‘Εχει την ειδικότητα του Πυρηνικού Ιατρού. Αποτελεί όμως και επίλεκτο μέλος της συνέχειας της Παράδοσης των Λογοτεχνών Στρ.Ιατρών! Δεν ξέρετε πόσο θετικό είναι να συνεχίζεται με επιτυχία Παράδοση που κοσμεί τον χώρο των εν ενεργεία και των Αποστράτων. Από τον Παύλο Νιρβάνα, τον Ανδρέα Καρκαβίτσα, τον Άγγελο Τανάγρα μέχρι τον αγαπημένο μας Ηλία Παπαδημητρακόπουλο, που πρόσφατα έφυγε από κοντά μας, 55 τουλάχιστον συνάδελφοι, συγγραφείς, ποιητές, εικαστικοί, έχουν καταχωρηθεί ως «άλκιμοι υπηρέτες των Μουσών», όπως θα λέγανε οι παλιότεροι! Αν συνυπολογήσουμε τους μέχρι σήμερα 600 περίπου Συναδέλφους που έχουν διδακτορικό τίτλο και τους περίπου 100 εκλεγμένους Πανεπιστημιακούς, όλων των βαθμίδων, τότε έχουμε το ιδιαίτερα σημαντικό φάσμα της Οικογένειας των Στρ. Ιατρών. Ο συγγραφέας λοιπόν, με το μέχρι σήμερα έργο του συνεχίζει με δυναμισμό τον δρόμο που χαράξαμε οι παλαιότεροι.
Θα πρέπει να συμφωνήσουμε, από την πρώτη κιόλας ανάγνωση, ότι το βιβλίο παρουσιάζει με πετυχημένο τρόπο την δουλειά του συγγραφέα. Είναι σπάνια πραγματικά αυτή η ψύχραιμη και κατά το δυνατόν αντικειμενική έρευνα και ανάλυση της πολιτικής και κοινωνικής τοποθέτησης του Βετερανισμού. Υπάρχουν πάντα τα μη διαπραγματεύσιμα στοιχεία που αναδύονται από την παράδοση. Η στράτευση είναι δικαίωμα και όχι υποχρέωση! Ο Αξιωματικός, ο αυθεντικός Στρατιωτικός ασκεί λειτούργημα σε αντίθεση με τον αντίστοιχο που ως επαγγελματίας ασκεί επάγγελμα.
Στην πρώτη περίπτωση η παιδεία είναι εκ ων ουκ άνευ και για τον λόγο αυτό ακριβώς προωθήσανε την «μη παιδεία» στο στράτευμα όσοι οργανώσανε την εκτροπή, την Δικτατορία της 21 Απριλίου!
Η ταξινόμηση σε 4 κύκλους, μόνιμα στελέχη, έφεδροι, αυθορμήτως εξοπλισθέντες, άμαχοι πιστεύω ότι είναι ιδιαίτερα επιτυχημένη. Μπορούμε έτσι να παρακολουθήσουμε την αναλυτική περιγραφή που κάνει ο συγγραφέας. Καταδύεται θαρρετά και γι’αυτό αποτελεσματικά, στο χάος των αρχείων, των διαφόρων απομνημονευμάτων, των ντοκουμέντων, των προσωπικών αφηγήσεων. Οι τελευταίες αυτές έχουν πολύ μεγάλη σημασία και χρειάζονται προσεκτική εκτίμηση της πραγματικότητας και αποφυγή συγκινησιακών υπερβολών και ιδίως των φανταστικών
αφηγήσεων, που συχνά υποδύονται αληθοφάνεια η ακόμη είναι καθαρά παγίδες.
Αναδύονται οι απόστρατοι ως ευδιάκριτη κοινωνική ομάδα και είναι έξοχη η αναφορά του βιβλίου, στην διαδικασία διεκδίκησης της αξιοπρέπειας των βετεράνων, που συχνά απειλείται και τραυματίζεται. Η περιγραφή της πραγματικής κοινωνικής επιρροής των βετεράνων, εμποδίζεται συχνά από την ανυπαρξία ιστορικά καταγεγραμμένης ισορροπίας της επίσημης και γνωστής Ιστορίας με τις βιογραφικές αφηγήσεις, τα προσωπικά αρχεία και την αποδελτίωση του Τύπου. Τον σκόπελο αυτό καταφέρνει να αποφεύγει ο συγγραφέας, βοηθούμενος από την σχέση εμπιστοσύνης που απέκτησε με πρωταγωνιστές των διάφορων γεγονότων.
Έχουμε μπροστά μας βιβλίο δύσκολο, με πολιτικά αγκάθια(!), αγκάθια δεξιάς ιδεολογικής προέλευσης και αγκάθια αριστερής! Η επιτυχία του συγγραφέα είναι ότι δεν μένει απόλυτα ικανοποιημένος ούτε ο δεξιός, ούτε ο αριστερός αναγνώστης! Σημαίνει πολλά αυτό!
Η εκτενής αναφορά στην κρατική αρωγή κάθε είδους για τους απομάχους, φωτίζει αρκετά μισοσκότεινα κεφάλαια της πολιτικής των διαφόρων Κυβερνήσεων.
Ο Στρατός και η πολιτική, είναι ένα από τα κεφάλαια που δοκιμάζεται με επιτυχία η ερευνητική και ιδίως η αναλυτική ικανότητα του συγγραφέα.
Για το Σώμα των Αξιωματικών και την θέση του στην κοινωνία μίλησε πριν χρόνια, ο παλιός φίλος Τριαντάφυλλος Γεροζήσης, χαλκέντερος διανοητής, αρχικά με την έξοχη εργασία του στο Παρίσι. Συνέχισε στην Ελλάδα προσφέροντας πολύ σοβαρό έργο. Η συνεργασία του με τον συγγραφέα απέδωσε ιδιαίτερα αποτελέσματα. Κρίμα που δεν είναι πια μαζί μας να χαρεί την σημερινή εκδήλωση. Ο Γιώργος Σακαγιάννης πήρε την σκυτάλη και με περισσό δυναμισμό, θέληση και ερευνητικό μόχθο καταθέτει σήμερα τις θέσεις του για το Βετερανικό ζήτημα στον 20 ο αιώνα!
Δεν γεννήθηκε όμως στον 20 ο αιώνα το Βετερανικό Ζήτημα. Ερευνώντας και αναδιφώντας την Ιστορία του προγόνου μου Παντελή-Παντελή Ανεξάρτητου βρέθηκα μπροστά στην δημιουργία του προβλήματος τον 19 ο Αιώνα, στην Πατρίδα μας. Η «Ανεξάρτητος Εφημερίς της Ελλάδος» άρχισε τον βίοτης στην Ύδρα το 1827, από τον αγωνιστή του ναυτικού Αγώνα Παντελή Παντελή. Ήταν η πρώτη από ιδιώτη εκδοθείσα εφημερίδα αλλά και η πρώτη διωχθείσα από την διεφθαρμένη εξουσία της χώρας, την ώρα που η Επανάσταση ψυχορραγούσε κάτω από τα πλήγματα του Ιμπραήμ! Η εξουσία μετά την δημιουργία του πρώτου Κρατικού Μορφώματος, όποια και αν ήταν, δεν παρέλειψε να φέρεται με τον πιο σκαιό τρόπο στους πρώτους Βετεράνους, τους Αγωνιστές! Ο «Ανεξάρτητος» για 32 χρόνια στάθηκε απέναντι αψηφώντας διώξεις, φυλακίσεις και κατατρεγμούς από την Βαυβαροκρατία! Ήτανε τότε που δώσανε στον Νικηταρά τον βαθμό του Στρατηγού και την άδεια, στον τυφλό πια Αγωνιστή, να επαιτεί έξω από την εκκλησία της Ευαγγελίστριας στον Πειραιά! Ήτανε ακόμη τότε που το ποίημα του Παν. Σούτσου που παραθέτει το βιβλίο εκτυπωνότανε στο Τυπογραφείο του Ανεξάρτητου κρυφά και μοιραζότανε νύχτα στις γειτονιές. Ήτανε ακόμη οι διωκόμενοι Αγωνιστές που ανεβήκανε στο βουνό. Τότε άρχισε η ληστοκρατία που βασάνισε την χώρα μέχρι την δεκαετία του 1930!
Οι βετεράνοι, οι παλιοί Βετεράνοι διακονήσανε την ουτοπική «Εθνική Ιδέα» με αγνό πατριωτισμό. Στο τέλος του 19 ου Αιώνα από αυτήν γεννήθηκε η μονάκριβη κόρη της, ή «Μεγάλη Ιδέα»! Δεν κάνανε μόνο «κακό» αυτές, όπως διατείνονται πολλοί. Επιτρέψτε μου να πω πως ντύσανε με γιορτινά ρούχα την ρακένδυτη Πατρίδα και χτίσανε για τον Λαό την «Καταγωγική Άνεση» που τόσο είχε ανάγκη έστω και αν το πληρώσαμε ακριβά! Είναι η ουτοπία μας, το «Λούσο» της Ιστορίας μας!
Δεν θα ξορκίσουμε το “Esprit Militaire” ούτε το “Esprit de Corps” γιατί η πικρή εμπειρία του χρόνου δεν μας το επιτρέπει!
Ζούμε σε εποχή ανατροπών και συντροφιά με τον Συγγραφέα προτείνω να προβληματιστούμε!
Τι Στρατό θέλουμε, τι Στρατό και τι Αξιωματικούς χρειαζόμαστε σήμερα; Τον Στρατό που μπορεί να γίνει «ηρωϊκός», τον επιτυχημένο Τεχνοκρατικό η κάτι άλλο!
Ευχαριστώ για την υπομονή σας!
Ας επιτρέψουμε και τον κ. Σακαγιάννη να μας πει δύο λόγια, μετά την ολοκλήρωση των δύο Παρουσιάσεων του Βιβλίου του σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα.
Πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 22 Νοε 25 στο Πολεμικό Μουσείο της Αθήνας, η παρουσίαση και στην πρωτεύουσα του βιβλίου μου για τον ελληνικό βετερανισμό του εικοστού αιώνα, κομμάτι της διατριβής μου στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.
Πλήρωσα αυτές τις παρουσιάσεις (Θεσσαλονίκη-Αθήνα) με ιδιαίτερο άγχος. Γιατί δεν είχα συνεννοηθεί με κανέναν από τους ομιλητές. Δεν ήξερα τη γνώμη τους και δεν δέχθηκα να την ακούσω μέχρι τη στιγμή που θα την άκουγε και το κοινό μας και θα βιντεοσκοπείτο.
Ήταν αμέριστη η συμπαράσταση των αξιόλογων ανθρώπων, που μου έκαναν την τιμή να διαβάσουν την εργασία μου, ανάμεσα στους οποίους ο Στρατηγός Αλευρομάγειρος και ο Αν.Γεν.Αρτρος Βαζαίος, που είχαν ιδιαίτερη αξία επειδή φέρουν μια προσωπική ιστορία, τους υπολήπτομαι και μάλιστα, αποτελούν και το αντικείμενό μου, στη βετερανική τους εκδοχή.
Το ακροατήριό μας, από διάφορα σημεία του πολιτικού χάρτη, εντός και εκτός στρατού, άντεξε, προβληματίστηκε, ρώτησε, επέμεινε.
Με έπεισε ότι δεν μιλούσαμε για κάτι θεωρητικό. Ότι η βετερανική ιστορία οφείλει να μπει στη στρατιωτική ιστορία και στην Ελλάδα, όπως πραγματοποιείται σταδιακά εδώ και χρόνια στις ΗΠΑ. Ότι βετερανική κουλτούρα κουβαλούμε υποσυνείδητα όλοι οι Έλληνες. Ότι καλό θα ήταν να το κάνουμε με επιστημονική γνώση κι όχι προσαρμοζόμενοι σε απλουστευτικά μοντέλα της εποχής. Γιατί τον ελληνικό βτερανισμό πρέπει να τον ανακαλύψουμε, με τις ιδιαιτερότητές του, μεταξύ μας. Και να τον αξιοποιήσουμε και να τον προβάλουμε σε εχθρούς και φίλους.
Ιδιαίτερη χαρά η παρουσία φίλων-αδελφών από τη Σχολή. Δυο κουβέντες μόνο ας πω: “Καλύτερα από όλους τα είπε ο δικός μας”, για τον κύριο Βαζαίο και “Μπράβο που έκανες αυτό το πράγμα που δεν το έκαναν επαγγελματίες ιστορικοί και πανεπιστημιακοί. Είναι σπουδαίο ότι βγήκε και αυτό από τη Σχολή μας”, για την αφεντιά μου.
Αυτός ο κύκλος έκλεισε, τα βιβλία μένουν ευτυχώς, ας ασχοληθούμε με νέα βιβλία και τους ασθενείς μας.
Σας ευχαριστώ για πολλοστή φορά, να είμαστε γεροί.
Επιμέλεια Ανάρτησης : Αργύρης Τασιόπουλος